jednostki podstawowe
Encyklopedia PWN
środki zaspokajania indywidualnych potrzeb jednostki i rodziny, których uzyskanie nie jest bezpośrednim efektem własnej pracy; są one podstawowym instrumentem polityki społecznej i formą realizacji zabezpieczenia społecznego;
takt
muz. powtarzający się podstawowy schemat ukształtowania metrycznego (metrum) w utworze muz. lub jego części;
[łac.],
nurt we współcz. teologii latynoamer., który powstał jako reakcja na sytuację „absolutnej negacji Boga”, ubóstwo, wyzysk, niesprawiedliwość społ. i zinstytucjonalizowaną przemoc.
teoria atrybucji
psychol. teoria opisująca reguły rządzące procesami przypisywania (atrybucji) jednostkom lub ich zachowaniu przyczyn i intencji oraz tłumacząca wpływ dokonywanych przez daną osobę atrybucji na jej emocje, postawy i relacje z innymi ludźmi;
[łac. attributum < tribuere ‘przydzielać’, ‘przyznawać’],
nazwa koncepcji socjol., które uznają działania społ. (czynności, akty itp.) za podstawową jednostkę analizy życia społ.;
